اساسا، سینمای زنانه چیست؟! آیا دسته بندی ای به نام سینمای مردانه، وجود خارجی دارد که سینمای زنانه، داشته باشد؟! از این نوع دسته بندی ها و اطلاق ها در مملکت ما، بالاخص در حوزه سینما، به وفور، یافت می شود. مثل سینمای هنری یا سینمای معناگرا یا سینما اجتماعی... مگر سینمای غیراجتماعی، سینمای غیر هنری و یا سینمای غیرمعناگرا هم هستند که آن ها هم باشند؟! با این حال، تنها می توان تقسیم بندی ای با عنوان سینمای زن محور در کته گوری ها لحاظ کرد... سینمایی که زن در مرکز ثقل آن قرار دارد و برای پیش بُرد روایت، این دنیای زنان است که همه چیز حول آن می چرخد.

سی سال است که جلوی چشم‌مان نقش‌های سخت را جان بخشیده است. چه زمانی که برای دخترک جنگ‌زده «گل پامچال» مادری می‌کرد، چه آنجا که در نقش مادری شمالی، پسر جانباز مفلوجش را روی زمین می‌کشید تا به خانه ببرد.

تنوع نقش ها و شخصیت های زنانه در سینمای ایران بسیار اندک است. شخصیت هایی که برای زنان طراحی می شوند پیچیدگی و مشخصه های فردی کمتری دارند و نویسندگان برای خلق کمدی نه تنها کمتر به تضاد برآمده از رویایی با طرح واره ها و عادت واره های جنسیتی روی می آورند، بلکه غالبا با اغراق و موکد سازی همین طرح واره ها شخصیت زن را خلق می کنند. هرچه بازیگران زن پا به سن می گذارند ناگزیر از ایفای نقشی در چارچوب مشخص تر هستند که به نقش «مادر» موسوم است.

بهرام بیضایی در سال ۱۳۱۷ در تهران به دنیا آمد. خانواده‌اش اهل کاشان و آن‌گونه که خود بیضایی نوشته در کار تعزیه بودند. در سال های آخر دبیرستان دو نمایشنامه با زبان تاریخی نوشت .او تحصیلات دانشگاهیش را در رشته ادبیات ناتمام گذاشت و در سال ۱۳۳۸ به استخدام اداره کل ثبت اسناد و املاک دماوند درآمد.

مهدی فخیم‌زاده در کتابی به نام «سینما و من» همه زندگی خود را نوشته است، اما در گفت‌وگوی کوتاهی که با او انجام دادیم، به طور مختصر از زندگی شخصی و دیدگاه‌هایش درباره هنر گفت.

پوستر هفتادودومین جشنواره فیلم «ونیز» با ادای احترام به سینمای هنری و تصاویری از «ژان پیر لئو» بازیگر فیلم «چهارصد ضربه» و «ناتاشا کینسکی» بازیگر معروف آلمانی برای چهارمین سال پیاپی توسط «سیمونه ماسی» طراحی شده است و همچون چند دوره اخیر از زاویه دید تمثیلی و روایی برای خلق آن استفاده شده است.

اولین کارگردان، اولین بازیگر، اولین دستگاه فیلمبرداری و اولین جایزه جهانی. هیچ وقت از خودتان پرسیده اید که اگر این «اولین ها» نبودند؛ چه اتفاقی می افتاد؟ کسی که اولین بار خطر کرده و راهی را آغاز می کند، مسلم تفاوتی با دیگران دارد و شاید یکی از مهم ترین شاخصه ها او، شجاعت برای شروع یک مسیر و رسیدن به هدف است.